Wozniesienije Hospodnie

Wniebowstąpienie Pańskie (Wozniesienije Hospodnie) jest świętem ruchomym, należącym do grona Dwunastu Wielkich Świąt i obchodzone jest w czwartek, czterdziestego dnia po Zmartwychwstaniu (w tym roku 13 maja).

Jezus Chrystus przez czterdzieści dni po Zmartwychwstaniu przebywał na ziemi, wielokrotnie ukazywał się swoim uczniom oraz przygotowywał ich do głoszenia ludziom Ewangelii. Po upływie tego czasu zebrał uczniów oraz swoją matkę na Górze Oliwnej na wschód od Jerozolimy, w pobliżu Betanii i powiedział do nich m.in. "Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi" (Dz. Ap. 1,8), a jego ostatnie słowa brzmiały: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,18-20) i bezpośrednio po ich wypowiedzeniu uniósł się w górę i zniknął za obłokiem. W ten sposób Chrystus stał się pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Wniebowstąpienie było ukoronowaniem i zakończeniem życia ziemskiego Jezusa oraz Jego wielkim triumfem.

Wniebowstąpienie Pańskie jest jednym z najstarszych świąt chrześcijańskich. Według Euzebiusza z Cezarei - biskupa, teologa i historyka chrześcijańskiego - Wniebowstąpienie powszechnie obchodzono już w IV wieku, a zanim potwierdził je Kościół wierni upamiętniali Wniebowstąpienie w kościele zbudowanym nad grotą w Betlejem, w której urodził się Chrystus.

Ikonografia Wniebowstąpienia Pańskiego, która ukształtowała się w IV-V wieku, ukazuje jako świadków Wniebowstąpienia Bogurodzicę i dwunastu apostołów. Umieszczeni są oni w dolnej części ikony w równej liczbie po obu stronach Bogurodzicy za którą stoi dwóch aniołów w jasnych szatach. Uwaga większości z nich jest zwykle skierowana na wznoszącego się Chrystusa, inni swoje spojrzenie kierują ku Bogurodzicy. Na ikonie można zauważyć dwie sfery: niebo i ziemię. Granicę między nimi stanowi zarys szczytu Góry Oliwnej i znajdujących się na nim koron drzew oliwnych. W centrum kompozycji znajduje się wznoszący się na niebo Chrystus. Przedstawiany jest w postaci Pantokratora – Wszechwładnego – zasiadającego na tronie chwały w świetlistych szatach.